Nie ma nic istotniejszego w relacjach między ludźmi niż empatia. Empatia i współczucie, nie ma nic potężniejszego.

Uczestniczyła w Brave Kids grupa 16-letnich nastolatek z Norwegii, dla których najważniejsze były zakupy. Kiedy skończyliśmy Brave, zapytaliśmy ich, co zyskały po projekcie, a jedna z nich powiedziała: „Nauczyłam się bardziej kochać moją mamę i tatę”. Popłakałem się. Tak nas zaskoczyła. Zrozumieliśmy, że oni mieszkają w tym wspaniałym norweskim domu, w odseparowanych pokojach, zupełnie bez kontaktu z mamą i tatą. A tu się turla po podłodze z dziećmi z domów dziecka, które w ogóle nie mają rodziców. Musiało ją to dotknąć i zrozumiała jakie to szczęście, że ich ma.

Praca z dziećmi daje możliwość ciągłego zadawania sobie pytań o granice kultury, o własne wartości. Ja zadaję sobie te pytania nieustająco, a te dzieciaki mają możliwość zadać je sobie podczas Brave Kids, i to jest bardzo wartościowe.

O czym to jest?” (…) dochodzę do wniosku, że to jest o spotkaniu. I to nie o byle jakim spotkaniu, ale o prawdziwym, głębokim spotkaniu z innymi ludźmi (...) I skoro tak jest, to spotkajmy tych obcych i niech zobaczą w tym drugim człowieku takiego samego człowieka.

Był taki chłopak w grupie, dla którego przyjazd na Brave Kids był bardzo trudny ze względu na sytuację w jego kraju. Wreszcie się udało i to dwukrotnie. Obecnie studiuje za granicą. Opowiedział mi, że dla niego udział w Brave Kids to było doświadczenie odmieniające życie. Mówił: kiedy przyjechałem po raz pierwszy byłem nieśmiały i niepewny siebie, zawsze trzymałem się z daleka. A kiedy nadszedł czas pożegnania, płakałem do ściany, byłem tak wycofany. Ale kiedy wróciłem do domu, wiedziałem, że będę próbował podróżować, studiować i uczyć się. Pomogło mi również spotkanie z innymi dziećmi i zobaczenie, jak może wyglądać świat. To była szansa na całe życie. I to mnie zmotywowało.