ბავშვები ასწავლიან ბავშვებს
მეგობრობა
ეს სპექტაკლი წარმოადგენს იმას, თუ რა ხდება მაშინ, როდესაც 150 ბავშვი 20 ქვეყნიდან, სხვადასხვა ცხოვრებისეული ისტორიით და ტრავმით, სხვადახვა ცხოვრებისეული და არტისტული გამოცდილებით, მდიდრული და ღარიბული გარემოდან, სხვდებიან ერთმანეთს. და უბრალოდ არიან ერთად.
რა არის მეორე ეტაპი?
პროექტის მეორე ეტაპზე ყველა მონაწილე ჯგუფი ჩადის ერთ ადგილას და ერთად ცხოვრობენ - საზაფხულო ბანაკის ვარიანტი. ეს ეტაპი იწყება ინტეგრაციით და ყველა ფინალური სპექტაკლის პრეზენტაციით რომლებითაც დამთავრდა პირველი ეტაპი ყოველ ქალაქში. ეს წარმოდგენები გამოყენება როგორც საწყისი მასალა შემდეგი ეტაპისთვის. და ისევ, ჯგუფები დაკავდებიან არტისტული სემინარებით, ასწვლიან ერთმანეთს და აერთიანებენ ახალ ელემენტებს სრულიად ახალი სპექტაკლის შესაქმნელად: Brave Kids-ის დიდი ფინალური სპექტაკლისა. დაიდგმება იგი შემდგომში მაყურებლებისათვის წინაშე დიდ სცენაზე ვროცლავში.
Brave Kids-ის სპექტაკლები ყოველ წელს განსხვავდბიან ერთმანეთისგან. გვსურს მხოლოდ, შევქმნათ დიდი, ერთ-საათიანი, სპონტანური და სანახაობრივი წარმოდგენა ბავშვების დიდი რაოდენობით სცენაზე.
Brave Kids-ის ქალაქებში, პირველი ეტაპის დამთავრებისას ფინალური სპექტაკლების და აგრეთვე დიდი ფინალის ძირითადი მასალა არის არტისტული ელემენტები, რომლებიც ბავშვებმა თან ჩამოიტანეს: სიმღერები, ცეკვები, თეატრალური სცენები, და სხვა უნარები. ფინალური წარმოდგენა ყველა ამ არტისტული ელემენტის ჯამია გაერთიანებული ერთ წარმოდგენაში. ამ ელემენტების გასაერთიანებლად, ვქმნით სივრცეს, რომელშიც ბავშვებს შეუძლიათ გაუზიარონ თავიაანთ უნარები და ნიჭი, ისწავლონ ერთმანეთისგან.
ეს არის უბრალოდ სილამაზე, ჩვენც ვეძებთ სილამაზეს და გვიხარია ჩვენი პატარების სილამაზე და მათ აგრეთვე უხარიათ თავისი სილამაზე
იმიტომ ჩვენი ამბიციაა მივაღწიოთ სცენაზე უფრო ბავშვური თამაშის, სპონტანურობის და სიხარულის შთაბეჭდილება, ვიდრე სიზუსტისა
ბავშვები ცეკვავენ ერთად, ზოგჯერ ასრულებენ ნაბიჯებს, რომლებიც ისწავლეს ერთმანეთისგან დაახლოებით ნახევერ საათში. უშვებენ შეცდომებს, რასაკვირველია ესეა, მაგრამ როდესაც ცეკვავენ ღიმილიანი სახით, ვერ ვამჩნევთ ამას. ეს გატაცება და საერთო სიხარული უფრო მეტად ძლიერი და სანახაობრივია ვიდრე სრულყოფილი შესრულება
სრულიად გამოვდივართ სცენიდან. თავიდან არ იყო ადვილი. დაგვჭირდა რამდენიმე წელი ასეთი მიდგომის მისაღწევად. წესი „სცენა უფროსების გარეშე“ სჩანდა სარისკო, როდესაც სცენაზე 150 ბავშვია, აპარატურა, რეკვიზიტები, ინსტუმენტები და ა.შ. მაგრამ გამოგვივიდა! წლობით ვცდილობთ მინიმალურად ჩავრეულიყავით. დავაწესეთ ფარგლები, რათა ყოფილიყო უსაფრთხოება და დავაწესეთ გარკვეული წესები, ისეთი როგორც: „ყოველთვის დააწყვე შენი ინსტრუმენტები სცენის ამ მხარეს“ და „ყველა უვლის თავის ინსტრუმენტს“. შემდეგ გამოვდივართ. ეს არაჩვეულებრივია, რომ მათი ესე დატოვება როგორ ათავისუფლებს შემოქმედებით სულს პასუხისმგებლობის გრძნობასთნ ერთად. მჯერა შემოქმედებით პროცესისა. თუ იმედი გაქვს, შეგიძლია შენი ტრავმებიც გადალახო, მაგრამ ამისთვის გჭირდება სიხარული და სიცილი. არაფერი არ გამოვა, თუ ვიქნებით დაღლილი, თუ ძალით გავაკეთებთ ამას. გვჭირდება სიხარული და მისი მხარდაჭერა, ზოგჯერ სრულყოფილების ხარჯით.