არაფერი არ არის ისე მნიშვნელოვანი ადამიანების ურთიერთობაში, როგორც ემპათია (...) ემპათია და თანაგრძნობა, არ არის არაფერი ამათზე ძლიერი

გვყავდა აგრეთვე 16-წლის მოზარდების ჯგუფი ნორვეგიიდან, რომლებისათვის საყიდლები იყო ყველაზე მთავარი. როდესაც დავამთავრეთ Brave, შევეკითხეთ საბოლოოდ რითი ბრუნდებიან უკან, ერთერთმა გვიპასუხა: „ვისწავლე დედის და მამის უფრო მეტად სიყვარული“. დავიწყე ტირილი ისე გამაოცა პასუხმა. შევიგნეთ, რომ ის ცხოვრობს იქ, თავის მშვენიერ ნორვეგიულ სახლში, დედასთან და მამასთან ერთად სხვადასხვა ოთახებში სადაც არ აქვთ ერთმანეთთან კონტაქტი. აქ კი, გორაობს იატაკზე ბავშვებთან ბავშვთა სახლებიდან, რომლებსაც არ ჰყავთ მშობლები და მან რამენაირად გაიგო, შეიგრძნო თუ რა ბედნიერია რომ მშობლები ჰყავს. არავინ იცის, როდის მოხდება ეს

„(...) რომ ეს არის ისეთი დიდი საბაბი, ბავშვებთან მუშაობა, როდესაც მუდმივად უსვამ საკუთარ თავს კითხვას, სად არის კულტურის საზღვარი, სად არის საკუთარი ფასეულობების საზღვარი? და ეს არის ისეთი ძირითადი კითხვები აგრეთვე ისეთ საზოგადოებაში, რომელიც შეიძლება ჯერ კიდევ პოლონეთშიც დაბლოკილია, მაგრამ რომელიც არის მთელ მსოფლიოში ესე მრავალფეროვან საზოგადოებაში და ვფიქრობ, რომ ისევე როგორც ჩემთვის ცნობიერად ვუსვამ ჩემ თავს ამ კითხვას, აგრეთვე არის შანსი რომ ბავშვებმა დასვან იგივე კითხვა და ამიტომ არის ეს ესეთი ძვირფასი“

„რაშია ამის აზრი“ (...) ვხვდები იმას რომ აზრი შეხვედრაშია. ჩვეულებრივ შეხვედრაში კი არა, არამედ სრულიად განსხვავებული ხალხის ღრმა, ნამდვილი შეხვედრაში. ვიცი რომ ადამიანები ისეთები არიან, რომ ყოველთვის ეშინიათ სხვისა და უცხოსი და ყოველი ფაშიზმები, დაძაბულობები, ომები და ა.შ. აქედან გამომდინარეობს. და რადგან ესეა, მაშინ შევხდეთ იმ უცხოებს და გავიცნოთ და დავინახოთ იმ სხვა ადამიანში იგივე ჩვენნაირი ადამიანი.

(...) იყო ესეთი ბიჭი ჯგუფში, რომლისათვის მის ქვეყანაში სიტუაციის გამო Brave Kids-ზე წამოსვლა ძალიან რთული იყო. ბოლოსდაბოლოს შესძლო, თან ორჯერ. ამჟამად სწავლობს უცხოეთში. მომიყვა, რომ მას Brave Kids-ში მონაწილეობამ შეუცვალა ცხოვრება. ამბობდა: როდესაც აქ ჩამოვედი პირველად, ვიყავი მორცხვი და გაუბედავი. არ შევდიოდი კონტაქტში. და როდესაც დამშვიდობების დრო მოვიდა, ვტიროდი კედელთან მიყუდებილი, ისეთი ჩაკეტილი ვიყავი. მაგრამ როდესაც სახლში დავბრუნდი, ვიცოდი, რომ შევეცდები ვიმოგზაურო, ვისწავლო და ჩავაბარო სასწავლებელში. ამაში აგრეთვე დამეხმარა სხვა ბავშვებთან შეხვედრამ და იმის დანახვამ, თუ როგორ შეიძლება გამოიყურებოდეს ქვეყანა. ეს იყო შანსი მთელ ჩემს ცხოვრებაში. და ამან ამამოძრავა.